şenlik

                  –kumun yakıldıkça camlaştığını gören

 çölün aşıldıkça aynalaştığını bilir..

 git aynayı kanınla şenlendir

 saray özleyen soytarının mekân methiyesinden yolla

 aşkı asfaltın altına iten mimarın ruhu soylandı!

 ama git sen

 git!

(yürüdüler...

sonra üst üste duran taş.. sonra rehberinin sesini yitirmiş boyların tesellisi vah, taş işçileri! sonra doğarım durmadan, tırnaklarımda harç, ellerimde keser, eklemlerimde hep darp, ah darp izleri...

bildim ve dağıttım ümüğüme çöreklenen kent serserilerini. korkmam. varsa erkeklerine ağıtlanıp katlimi farz kılan kaldırım fahişeleri, vardır çölde bin kervan dönüşünden beri sırı kızıla bürümeyi

bekleyen katil. gidiyorum, ayna şenlen kanımla!

miras bıraktıkça ardımda, mermerlerle işaretli mezarların sepilediği evler, çeşmeler, anıtlar, çarşılar büyür, kamburumu katmerler ve devirir mülkiyetin haris batağına beni. kelamım boğulur kalır esaret mimarlığında, nasıl silerim sesime heveslenen bu leş izlerini!

konakladığım her yerde derimde yerleşik bir sancı. bir ten gerekti çıkınıma ama duramam, bilirim zindanlar çatılır kabuklarımdan, duramam göçün hikmetini unutturur  ayyaşlar.

artık nefesimi tutup kibrimi besleyerek geçtiğim tüm semt ölüleri,

tonozlar, zamana tarih olmak için hazırlıyorlar kendilerini..

ey saçlarımdan put yontan ehli keyf marangozlar! derbentleri kandıracak bir sohbet bırakmaz mısınız hafızamda, bir söz...)

–atının akıtmasında çizilidir elbet süreceğin seyir

  terinin aklındadır sığınacağın vaha...

Kitap-lık, mart-nisan 2001