ışığın dikkatini çektiği ilk yerdir ilk dize,
sakin olmalısın.
ağaçlara bakmalısın, adamlara belki.
ve birdenbire istanbul,
bunca sürtünmeden sonra elbet kalacaktı izi.
ne diyorduk, ilk dize
ışığın dikkatini ilk çektiği.
o zamanlar yeni elin, bu taşlar, şehir,
hamdı meyven henüz ve sürgünün yeni.
sendin o geçtin zamanları başı hayal,
gövdesi hayal, hayaldi ayakların,
basardın esnerdi şehrin semtleri.
sonra birdenbire istanbul ve dalgalanan surlar,
birdenbire sonra surlar ve kabuk.
sonra hayat birdenbire ve yavaş
yavaş geçti kanın gençliği.
söylemiş olmalıyım bunu,
sıra sıra gemiler dizmişler o zaman kadırgada,
şimdiler ahırkapı önleri demirler geçidi.
can doğrarlar uluorta ben bilirim gezdim,
ağrılar, yaralar ve işte bu denizdir
masum kanının seyrelip seyrelip mavileştiği.
çok yokuş böyle buralar kim için bunca deniz
hani asmalar, çardaklar, arkadaş çayının demi.
nereye düşmüş onların meyveleri adamlar
adamlar asmışlar çınarlara, dutlar
ve bir tek ağaçlar hatırlar olup biteni.
bir taştır ben bilirim yerini o durur bura istanbul
ilk aşk diyordum, ışığın kalbimdeki ilk izi.
papirüs, ocak-şubat 2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder