zaman, dönemez bazı dünyaları

ferahlar bu göğsüm

sabahın uyuduğunu göreniniz var mı

bir vakite asılı akşam nedir

güneş gündüzlüdür

kendinden ayrı gecenin karanlığı

savrul ey doğmuş olmanın nişanı

bir yeryüzünde bir ben kimdir

hem boşluktur zamanın asıl adı

varlık hiçlikte dinlenir

ve asla, bazı şeylerin yoktur mekânı

kendime geçebilsem, kendi içime

hangi su karşılar yüzümü

ayna etse cismini bedenim içinde geçip giderken kum

bu sarmal kuyuda kazınan ruhum gösterir mi rengini

kendime dönerken kendime gözüken bu ufunet, bu tortu

birikir mi kuyuda ben arşa çekerken gövdemi

hiç gedik bulamaz kendine kusan safra

bende ben biriktirdim bu kanı ruhuma!

ben heba ettim yüzümden çekip aynayı nergise

gözüm, ah çirkin gözüm döndü kendini aslıyla görmeye!

/rakı / süt / içinden çıkılmaz iki beyaz hatıra/

 /gelin isterim / ellerinizde on liralık on bir / dokuz buçuk liralık beyaz / benim dizlerim zaten kırık / oturun isterim boyum kısa/

/rakı / ben çocukken bir büyükten / böldürürdüm bazen / bir otuz beşlik rakı // o kadarına mı yeterdi lirası babamın / anam izin vermez miydi bilmem fazlasına // bazen birinin ağzı oruç / bazen ağzı birinin hep öyle bembeyaz yara // hangi bakkal “selamünaleyküm” bilir miydim / hangisi “iyi günler / bir ufak sarhoşluk taşıyacağım sarsak ellerimle babama” // sonra işte kaydı gitti o şişe / bakakaldım elimde yırtık bir torba / kaldırımda cam kırıklarına // bilmem hâlâ babam avuttu mu kendini o gün / tek oğlunun sarhoşluğuyla // o zamanlardı yine ben on iki on üç yaşımda / diktim başıma köpeköldüren / çıkardım içimde ne var yok kustum babasızlığıma // o zamanlar / çocukken / daha başım kara/

/süt / anamın ablası hürmüz / adaştı zerdüştlerin hayır tanrısıyla // bundan mıydı dört çocuğundan ikisi sakat / kıpırdardı önünde anlamsızca // iyi büyüsün / güzelleşsin istemiş, serpildi birinin adı / sallardım elimi ben / yüzünde sinekler yürürdü neden / bir insan nasıl yatar aynı yatakta yıllarca // tek kızıydı / tek goncası teyzemin yazık / serpilemedi / soldu gitti kucağında // yok / bir ateş yetmez / bir tane daha zerdüştlerin hayır tanrısına! // doğru ve haklı olsun diye birinin adı sedat / bir abim var teyzemden yaşar hâlâ // işlemez elleri / doğrulmayacak bedeni herkeste olan o basit adıma // o evde işte / onların arasında / doğrardı teyzem bayat ekmeği kaynar süte iki kaşık şeker / doyardım ben mutfağında tamlığımdan utana utana/

/isterim bir ufak rakı etse sözleriniz / bir çanak süt / “içine sığanın dışına çık” / duymak istiyorum bunu kendi kulaklarımla/

duvar edebiyat, eylül-ekim 2012

benzeyen

devri düz bir benzeyendi gün

sabah, öğle, ikindi

uzun bir varlığa sabrettin

boşlukta sonsuzluk birikti

unut onları o adamlar

kadınlar, ellerine dolanan ipleri

cisimler içinde bir isimdi cismin

uğultular içinde uğurlu bir sesti

kim bu peki saçlarına

sakalına hem göğsüne bir nişan, peki

bu genç yaşında bu kırı

bu ayları bu göklere kim sabitledi

sen konuş sen durma sen uzun

diline sarılan ince şiiri

güzel bir ölüme yaslanır ömür

büyükler, ulular, yokluyor kalbini

zaman devri düz bir benzeyendi

sabah, sonsuzluk, ikindi

yeniyazı, bahar 2011

ilk dize sonra ve birdenbire istanbul

ışığın dikkatini çektiği ilk yerdir ilk dize,

sakin olmalısın.

ağaçlara bakmalısın, adamlara belki.

ve birdenbire istanbul,

bunca sürtünmeden sonra elbet kalacaktı izi.

ne diyorduk, ilk dize

ışığın dikkatini ilk çektiği.

o zamanlar yeni elin, bu taşlar, şehir,

hamdı meyven henüz ve sürgünün yeni.

sendin o geçtin zamanları başı hayal,

gövdesi hayal, hayaldi ayakların,

basardın esnerdi şehrin semtleri.

sonra birdenbire istanbul ve dalgalanan surlar,

birdenbire sonra surlar ve kabuk.

sonra hayat birdenbire ve yavaş

yavaş geçti kanın gençliği.

söylemiş olmalıyım bunu,

sıra sıra gemiler dizmişler o zaman kadırgada,

şimdiler ahırkapı önleri demirler geçidi.

can doğrarlar uluorta ben bilirim gezdim,

ağrılar, yaralar ve işte bu denizdir

masum kanının seyrelip seyrelip mavileştiği.

çok yokuş böyle buralar kim için bunca deniz

hani asmalar, çardaklar, arkadaş çayının demi.

nereye düşmüş onların meyveleri adamlar

adamlar asmışlar çınarlara, dutlar

ve bir tek ağaçlar hatırlar olup biteni.

bir taştır ben bilirim yerini o durur bura istanbul

ilk aşk diyordum, ışığın kalbimdeki ilk izi.

papirüs, ocak-şubat 2011

töre

bir, iki, çok

sayılmaz ikiden fazlası

afrikada derler bazı köylerde

geçer kara adamlar önünde bulutlar ak

umarsız dünya döner devrilir kendince

afrikada derler oğulsan

öldüysen seni doğurandan önce

gelir uzak köyden bir adam

gezer ananın ırzında tek günde bir

iki, üç kere

kızlarım var benim küçük küçük türkiyede

satılır büyük büyük adamların

buruş buruş kucakları ekşidiğinde

kaça kadar sayabiliriz daha biz

babaların salyası uzar daha nereye

töreler gezer köyleri afrikada

memlekette köpeklerden ziyade

kitap-lık, mayıs 2010

bir, yedi, üç

dil ne ola ki; buradalığımızı sağlayanın ne olduğunu bulamayacağımızı anladıktan, kanıksadıktan, alıştıktan sonra edindiğimiz bir yuva belki. herkes, ama herkes söylediğince var; hem söylemediğinde bile, herkes söylediğince koruyor, kuruyor kendini. sanki verilmiş, zaten var olan bir şey gibi, işte şimdi bir şeyler söyleyen, sayıklayan bazen, bazen tüküren elim gibi mümkün ve doğal bir şey bu sanki. gözüm var gördüğüm ve hep vardı, dilim var ve bu doğal – ne büyük yanılgı. bir yerlerden yeni, kullanılmamış, bariz zamanlar taşıyoruz gibi, henüz kurulmuş mekânlar. sonra çevre bizle beraber yürüyen bir şey oluyor; aklımızda, kalbimizde diyelim ki bir dağ taşıyoruz –onlar da taşıyor– kendimiz, insanlığımızla ilgili öğretilen ya da karar verdiğimiz bir hale sahibiz ve bizi koruyan tek şey bu. mesela bir dilsiz, bir kör, bir sağır olarak nereye koyarız kendimizi. üstelik bizdeki eksiklik, bizden ziyadelerin eksikliğine vurgudan başka bir şey sağlamazken. bir körün gözümüze niyetlendiği sanılmasın sakın, yaşamı cendereye sokup küçültmekten başka bir şey olmazdı bu. peki ne diyorum ben şimdi, burada, herhangi birine ne anlatıyorum. sabah kalkıp dünyanın tüm suyunu saydığımı söylesem; bir, yedi, üç; sonra durduk yere bunu umursamadığımı söylesem, sonra öğleye doğru boğazım kurusa ve işte şimdi buna herhangi bir işarete meylederek inanan siz, bundan, sabah saydığım sudan öğlen vazgeçemeyeceğimi anladığınızda, kuruluğun arzusunu mutlaka gidermem gerektiğini anlattığımda sabaha ne olur; yani biz konuşurken neye benziyoruz aslında. etrafımızı yanımıza çekip, etrafı kendi yanımızmış gibi işaretleyip oradaki biricikliğimizi, yalnızlığımızı mı vurguluyoruz. aksi de mümkün, bomboş bir boşlukta öylece duran bir şey olmakla aynı şey değil mi bu aslında. nasıl da sarkıyor dil, ağzımın her yanı paçavra! asla tutamıyor, dizginleyemiyoruz bunu. dünya herkes için aynı görünüyor, böyle bin tane, milyon tane gözle bakınca, orada gerçekten bir akasya duruyor boylu boyunca, iş, akasyanın bizden azadeliğini kavrayıp onu ağacın evine sokmakta, ağacı yer ile göğün evine ve bu hikâye böylece boşluğa. her şeyin bir olduğu, her şeyin birbirine karıştığı, bulandığı ve kendinden sıyrıldığı bir yer, bir hayal, bir hal var; her şeyin bir diğerine değmeden var olduğu, varlığın varoluşunu tek ve aynı ciğerden soluduğu. adını bilmediğimiz, adlandırdığımızda diğerlerinden sıyrılıp bir şeye dönüşen ve böylece konuştuklarımızı yoksayan bir hal, hayal, yer bu. konuştukça başkalaşan, diğerleşen bu durum engelliyor oradalığımızı. eğer her şey içinde bir şeysek, misal insan evinde her zerre gibi bir zerre, o zaman o hali haiz olan, o yerin bizi haiz olduğu.. kuşun bilinçsiz, kalbi varoluşu. konuşmamamız gerekir. biz işte, yarattığı dili yiyen aç kurtlar gibi, her şeyi birbirine karıştırıyor, yine de söylüyor, hep söylüyor, asla doyamıyoruz. içimdeki o özlem, hırs, imanla, o boşluğa düştüğüm nadir zamanlarda, suyu saymadığımı söyleyen boğazım kuruduğunda her şey benim için benim yanımda, her şey benim için benden ziyade aynı zamanda. ne ki konuşarak yarattığım bu karışıklık, benzemiyor toprakta çürüyüp kaybolan yaprağın dünyaya karıştığına; hep dışarıdayız, konuşarak daima dışarıda. sanmak lanetin ipidir, çoktandır dolaşık boynumuza. aklın kendi gibi olduğu o hayal, hani. oysa bir defasında maviden rengi ayırdığımda yırtıldı zaman, sonra ben oradan sırasızlığın bahtiyarlığına; bir, yedi, üç!

kitap-lık, kasım 2009

bizi tartan kolların ikisi

üç kişiydik ikimiz ben

yer ile gök bir idi

duracağım burası güzel

burası güzel gül kokutacağım ellerimi

üç kişiydik geçkin ikimiz

birimiz geçenlere bakan idi

bir yer vardı kalanlar, gidenler

kıpırdamayanın sahipleri

üç kişiydik siz ikiniz

üçüncü içimizde ben idi

saymam fazlasını

bizi tartan kolların ikisi benimdi

kitap-lık, mayıs 2009

biz olmasak ölür

sen olmasan olmaz ölüm

atar nabız bileğinde

ister şahdamarından bakar ömrün

istersek bağlar, bahçeler hep birlikte

basit bir dünya bu, her şey dengede

kaldırırız taşı, çukuru boşalır bir yerde

çağırırız gelir

ne güzel bir aşk saklanmış kalbimizde

biz olmasak ölür

kuşlar çarpıp durur göklere

kitap-lık, ocak 2009

aksak zaman

hatırlarsın kendini de yola durursun sonra

dağlar, adalar

aksar zaman deniz ile orman arasında

sayarsın ânı, sabır zehir biriktirir aklına

zannındır tutarsın ipi

dersin taştır döker kahrını kumsala

ne çok isim kulağında, ne çok arzu

güdemezsin benlerini hâlâ

kime desen kendini, yalnızsın oysa

denizin üstü gümüş

ışıldar orman akşamın şavkında

aksıyor zaman

şuncacık yerde dönüyor dünya

kitap-lık, eylül 2008

renk ile mavi / kapı billur ruh tenha

renk ile mavi

vasfıma uymuyor hiçbir sıfat

insan özler mi kendini

ey acılardan geçerken elime tırpan olan buhran

insan senden vazgeçer mi..

ama anladım çoğu şeyi, renk maviden sıyrılıyordu

ağaç silkeleniyordu güneşten, gözüm gördü hepsini..

seçip parlattım hiçliği, kimsesizliği

vasfıma uymaz hiçbir sıfat ve yalnızlık ağır

insan

sever kendini

kapı billur ruh tenha

tek başına bir kendi imiş dünya

kibir, esrar sıyrılırmış isimlerden

azatlı bir sırsın artık, git vur kendini taşa

kendiyle aynı bir kapı imiş ben sahipliği

geçtim ya ruh tenha

dünya içiyim, buhran ya da..

ey her kendiye ben bulayan ilmim

yer haberlidir gökten ya sefa

özden cevher süzenler bilir, muamma ya da

kapı billur artık ruh tenha

nefes dinlesin nefsini

gurur, kalk dolaş istersen bağrımda

ben olmayan kendim öylesi berrak suyumda

kitap-lık, kasım 2007

su için dua

toprak senden, yol elbet senin efendim

mezarlarla konuşur bir soyun tohumu ben

zaman sürüp sakinleştirdiğim ölüm vakitlerinden geçtim

gün ışıldı utandım ellerimin güzelliğinden

gece zifirdi efendim, benimi yakıp kendime sindim

solurum istir gırtlağımda, beklerim yüzümde sakal birikir

aleve hikâye taşımaktan nasıl vazgeçsin dilim..

ateş senden elbet, yağmur senin marifetin

yangınıyla mağrur bir kibrin artığı ben, senden

sesimde allah arayanlara bir su dilenirim

bir su efendim, ağızlara serpeyim

yasakmeyve, mayıs-haziran 2007

cevher içinde demir / fersiz ayın fikri

cevher içinde demir

sudan ıslak ateşte dinlenirim

hepsi tanıyor bir diğerini

merhem içinde acım, ahım yankısıyla sevinçli

bilgedir hepsi gülibrişim, sedir ağacın evine girdi

vardı canım cevhere, ne ince huzur

her şey hiçten haberliydi..

sudan ıslak ateşte dinlendim ne şanlı şenlik

ben ki demirdim

ve atlar mıhlarıyla seferi

fersiz ayın fikri

yüzgeriyim zaman sihrinden

üç gün görmüş an gibiyim

sözümle daralır suyun cidarı

katrede cezr ile sabittir sesim..

gezdim dünya nazında, bir vakte nişaneydim

ummanlar ile denizler çözüldü

zerre ile tuz arasında tane nedir bildim

güneşsiz aydım, kamer idim fersiz

ışık değmez fikrime, suyun hatrı bitimsiz..

kitap-lık, mayıs 2007

dağın ruhu / baykuşun sabahı

dağın ruhu

güneş müpteladır, uzanır sabahları

akşamlar hüzün dolanır yapraklarıma

köküne saplı taşım

yorgun bir dağım avare ormanıyla..

oradaydım, ışkınlar haşarıydı yamaçlarımda

sakar yazlar geçiyordu, aksaklaştı bahar

olan şeyler oluyordu ah varıyordum farkına

başını esinledi sürgün

ya ağaç ne zaman büyüdü toprakta..

avare ormanıyla yorgunum ah ne kahır

yerin çıbanı oldum nehir denen yılana

mağaram vakitler burgacı

gördüm kendimi zamansızlıkta..

ruhum kavrar gibi yokluğu

unutulmaz o kargaşa

baykuşun sabahı

vuruyor kalpteki uykuya akşam yalazı

güneşin narı dağılıyor, yaşama harı süzüyor afakı

tersleniyor vakitte dam

yıldız çatlatan dağdağasıyla başlıyor siyahın derin ağzı..

ayırdım ruh mayalayan zehri sabırdan

sır yok, rüya yok, eyledim kararımı

gurup içtim gün akıyor salyamdan

akşama bulanık sabahımda budur arzım göğe karşı

bana devrilen zerreyi anladım

zaman değil tokluk veriyor varlığa evhamını..

dağıldı sabahın mahmurluğu, yaşama harı seçti avını

geceye damlayan gözüm,

siyahta dolanan kara hayvanda kanlı..

kitap-lık, ocak 2007

iltifat gölgeye / ağaçta seyirmeler

iltifat gölgeye

seyredecek bir düş bulamadım

ey sabahla mümkün gölge

benden bu karanlığın sebebi denize, hem çöle

eli oluyor bana benzeyen siyahın, başı var

ya kirpikleri durmadan uzayan güneşte..

ey üveyim bile olamayan sadık

seninle serinler mi toprak, serinliyor işte..

bir gerçek arıyorum vehimler içinde beyhude

bir düş, erişemeyim ilmine

ağaçta seyirmeler

tılsım oturur ellerimin budağına yaprak derim

değil aydan bahardan

savururum ıtırın buğusunu cevherdeki mermerden çektim

kendiyle boğuşan içinmiş soluk

suyumu çağıltanım ya ne olduğumu bilemedim..

toprak yeğdi tohuma, güneş yer meyvelerim

yerliyim dedim hem gökteydi evim

köküm hem dalım hem gövdem nerede başlar seçemedim

kendiyle boğulan içinmiş boşluk

unuttum hepsini, ağaca benzer gibiyim

kitap-lık, mayıs 2006

aczıyet

gelip gösterdiler su budur diye, yağmur yağıyordu

yaz, çekilmişti ömrünüzden

çatlıyordu dudaklarınız neme doğru

susuzluk buydu..

kalbim yarılırdı toprağa

marifetim dökülemezdi dilimden, sükûnet buydu..

yürüyordum, tüm yollar kendime doğru

işaretlediler varlık budur diye, varolan büyüyordu

zaman, çekilmişti mevsimden

dağdan yonttum taşımı, hiçlikti bu..

yasakmeyve, eylül-ekim 2005

her lekeye bir yağmur / insan değil aradığınız yerde

her lekeye bir yağmur

başka dünyaya ağladım, bir yârenim yok ağlayan

çıplaktım, arzunun tüm köpekleriyle çıplak

aklıma sakladığım bir ifrit vardı düşman

o da gitti bir devran yüzüme ayna kaldım..

hınçlıyım kendime bakıp dünyaya sızlanmaktan

ismimle kirli her lekeye bir yağmur dilendiğim aşk

o da geçti merhametiyle, benime gaddar kaldım..

çıplağım, arzunun tüm köpeklerine çoban

başka dünyaya ağlarım

anlatamam sorsalar

insan değil aradığınız yerde

ağaçta odun, kumda cam görenler, siz bile

bir çocukta bir adam elbet büyür

bir adam insana doğru çatlar elbet, duyun siz de

gün döner de uyarsa dilim dilinizin sesine

kerametinizden benim aklım da nasiplenir ve

kendimin insanlığa gâvurluğunu inkâra düşerse

siz ey, tanrımdan allah devşirenler

bir aynada bir suret elbet belirir, öğrenin siz de

özbenimin yüzünü seçemez oldum

göremem yüzümü, insan değil aradığınız yerde

kitap-lık, mayıs 2005

fareler ve veba

cami güvercinleri, çöplük martıları

dilim, aklım, kalbim ve uçan her şey

söyledim, ilkiyle kalanı yok

söyledim, söylerken sakinleşti ilmim

küle köz, denize su

bana dilsiz bir ben taşıyan ilmin sahibiyim

ses verdiklerimde bir gedik

anlattıklarımda bir eklenti

düştüğüm her uçurumda bir kuyu seyrettim..

ilki gördüm

gördüm kanımın aktığı oluğun nereye gittiğini

söyledim ilkiyle kalanı yok

söyledim, söylerken ehlileşti dilim

fareler ve veba

çocuklar ve ana

doğmayın artık

doğmayın daha

süsledim kalbimi çağ güneşleriyle

ne ki aklımdaki tortu bırakmaz sürüneyim denize

uçuşup durur

bular ruhumu varlığın teriyle

süsledim, eğreti durdu bu çağda bu kalbim

güneşin isidir ciğerlerimin kevgirinde

balçık verin bana, balçık

ilkini gördüm

yakıyorum elimin elini

boyuyorum yüzümü renklerin ilkiyle

söyledim bende baki tortunun sırrını

söyledim de biri uyuşmaz kanınızın sesiyle

fareler ve veba

çocuklar ve ana

yasakmeyve, kasım-aralık 2003

beşer bağı

terk eden ekler kendine terk ettiğini

kendine katlanan katlar oğlunu da

kalbi babasında gizli

büyür kızlar annelerini üzen evde

yüzleri sitemle ve matemle izli

böyle aktık oğul kız beşer bağına

böyle gördük derinin yılan değiştirdiğini

sürgit devran, semtler büyütür şehrini

bu dizler, bu ayaklar neden sokulur koynuna

bir şehir kusarken şeceremi

tuğla üstüne tuğla koyuyoruzdur

vakit deyip post yüzüyoruzdur belki

ah, terk eden, ekler kendine terk ettiğini

Kitap-lık, aralık 2003

ceviz önünde

sen el çekme bari

sen ey, çağırdıkça koşan sıkıntı

tüm hayvanları ovanın

nehrin tüm çavlanları ve

doğarken boğduğum çığlık

savururken aklımdan aklımı

bir berduşa nam olacak kadar rezil

akıttım salyamdan senden yadigâr bulantıyı

şimdi ağzım cılk. şimdi yanım yörem

ıtır bahçeleri kadar göğüne bulanası ufunet kuyuları

şimdi bende, annem kadar deniz bir akıntı

çözüyorum ömrümün yumağını

çözdükçe ben, çözüp sardıkça dünya çıkrığına

ardımdan düğümlüyor şehrin âşıkları

resmet bu hali ceviz

değil mi ki benden akan kökünü uyuşturdu

değil mi ki ceylanın gözünden çaldılar korkuyu

E, ocak 2003



şehre emir

söylen

ey her toprakta kökü olan senden

unuttukça büyüyen bana ne

karışıyor işte

göllerde yüzen nehirler unuttukça kendini

karışıyor aklıma senden

bir muammanın gizi

sezemediğim sır

içemediğim zehre övgü düzen dilim gibi

anlattıkça dövünen

sustukça mayalanan sen

söylen

pazarlarda gezenim işte

bak atı eğiten

boşaldıkça odalarından kem

söylen hangi dilin küfü

hangi sesin külüyle ömrüme mesken bu madenine kum verilmeyen cevher

zorlanıyor göğsümün kilidi

alesta bir köpek gibi dikleniyorsun neremi kessem

E, ekim 2002

çinko yahut ağzımda toz

                                       Ensar Yetkin için

ey taşlara mahrem bir yüz çizen

hiç kimsenin ziyneti yok

biri dahi uyanmaz kanının kokusuna

bir diyorsam bindir hakkı sözün

bir soymuşsam seni

bil

kulağımdaki sonsuz çağrı uğruna

biri dahi,          hiç kimse,       ziyneti yok,

yüz çevirmez çağrına...

ey zaman oldu

ey sunak bildiğim mağara

çağır beni bir el

sır dolanıp duruyor

çözünüp eriyor sır

be ey andıkça uzayan

sır oynaşıp büyüyor aklımda!

durduğum bu yerde yok bakındığım âlem

çıktığım âlemde yok benden zerre toz ama

ne ki sırrın sahibi orda

esrar!

döküldükçe kabuk

sıyrıldıkça ten gibi ağzımdan

çağır beni bir el

çağır ki kopsun düşsün bu sır

çağır ki,           ziyneti olmayanlar,      ovmasın çinkoyla!

bak bağrımı eziyorlar kubbeleşsin diye bu kambur

ses et, bi bağır!

gördüm evvel yuvanda

elmastan nasipli, dilden ariydi kayalar

bildim çöktükçe gırtlağıma suyun matemi

sana taşıdığım aklın közle diriltildiğini

bildim ateşin suda, suyun ateşteki aczini

kandır beni bir mabet kapısıyla ya da

ko gözüme haritanı el ver bi

esrar

sırtımda koskoca bir dağ var

çinko yahut ağzımda toz

dini yok bu şüphedar sefilin

bir seni bildim

çinko yahut toz

esrar

anla!

görmez misin saklısında ayan olduğum

bilmez misin nasıl sancır

nasıl kararır kalbim

beni çıkar burdan

esrar

beni buradan

çağrıldıkça gidebilen ben

sırtımdaki dağı erittim

benle kalan yüzünüze üflediğim tozdur ağzımda

ey ziyneti olmayanlar ve ey âlem

müminleşen çinkolaştıkça

Defter, kış 2002

şenlik

                  –kumun yakıldıkça camlaştığını gören

 çölün aşıldıkça aynalaştığını bilir..

 git aynayı kanınla şenlendir

 saray özleyen soytarının mekân methiyesinden yolla

 aşkı asfaltın altına iten mimarın ruhu soylandı!

 ama git sen

 git!

(yürüdüler...

sonra üst üste duran taş.. sonra rehberinin sesini yitirmiş boyların tesellisi vah, taş işçileri! sonra doğarım durmadan, tırnaklarımda harç, ellerimde keser, eklemlerimde hep darp, ah darp izleri...

bildim ve dağıttım ümüğüme çöreklenen kent serserilerini. korkmam. varsa erkeklerine ağıtlanıp katlimi farz kılan kaldırım fahişeleri, vardır çölde bin kervan dönüşünden beri sırı kızıla bürümeyi

bekleyen katil. gidiyorum, ayna şenlen kanımla!

miras bıraktıkça ardımda, mermerlerle işaretli mezarların sepilediği evler, çeşmeler, anıtlar, çarşılar büyür, kamburumu katmerler ve devirir mülkiyetin haris batağına beni. kelamım boğulur kalır esaret mimarlığında, nasıl silerim sesime heveslenen bu leş izlerini!

konakladığım her yerde derimde yerleşik bir sancı. bir ten gerekti çıkınıma ama duramam, bilirim zindanlar çatılır kabuklarımdan, duramam göçün hikmetini unutturur  ayyaşlar.

artık nefesimi tutup kibrimi besleyerek geçtiğim tüm semt ölüleri,

tonozlar, zamana tarih olmak için hazırlıyorlar kendilerini..

ey saçlarımdan put yontan ehli keyf marangozlar! derbentleri kandıracak bir sohbet bırakmaz mısınız hafızamda, bir söz...)

–atının akıtmasında çizilidir elbet süreceğin seyir

  terinin aklındadır sığınacağın vaha...

Kitap-lık, mart-nisan 2001

bir kuyu kuruyor ne vakit çöl dese biri

I

kentin yağmalandığı yerden

nehrin kana karıştığı vadiden geldim

suç benim! öldürdüm kadınları

gördüm buğdayı büyürken

ormandan yol dilenip sevdim, büyüttüm yangını

kanın pıhtılaştığı nehir yüzünü sakınır vadisinden

çekilir dölüm dünya denen rahmin dehlizine

bozkırla hikâye edilen aşkın efsanesi silinir

lanetlenir kederle tanınan yüzüm

görüldüğü her yerde

yakmazdım hiçbirini

ne avluyu ne kilimi ne keteni

konmasaydınız

akmasaydı kan hep aynı oluktan

mekâna kinim bilenmezdi

yürüseydiniz... büyürdü aşk

dünya aklımın sesiyle şenlenirdi

inanmayın burada olduğuma

mülklerle payelenmiş bu coğrafya benim değil

sefil bir dünyanın yağmacısıyım yalnızca

dinliyorum meczup aklımla

evren denenin hikâyesini

silindi kalbimde gezen katarın izleri

hayalin kaçıştığı deniz çekildi

ayaklanıyor atlar...

kuyu kuruyup taş ufalanıyor

ne vakit çöl dese biri

 

II

bir talan ordusuyduk âdemoğullarının kâbuslarına giren. geçilmez suların ortasında at değiştirirken bir perinin ürperdiğini gördük. çıkarıp cevherleri lahitlerinden, hayvanlarımızın alnını zümrütle ördük. batı yollarında arşınlarken bilgeliği aklın sefaletine düştük. okuduk bir kayın kabuğuna resmedilmiş haritada şark yollarını, güneşin doğduğu yere koştuk. bir zemheriydi sakındık kendimizi kardan; sonra, sonra ah yürümeyi unuttuk!

yalan! yoksunuz siz ya da

kehanetinize bakmak için kalkmıyorsunuz tahtlarınızdan!

hakanlar çekildi içodalarına

zeval gördü sağrısında ülkeler eskitmiş atlar

kırbadaki su, kurudu!                                     –dön!

derimi çuha niyetine örttüm bozkıra

durdukça şenleniyor surlar

bir altın çağı kapattı aklım

durdukça...

efkâr ediniyor beni kendine yollar

oysa dolandığım hiçbir kırda çağrı yok

ehlileşince kan, ses görülmüyor

çarpıp duruyorum çarşılara

boğulup kalıyor sesim...

avlularda

dön! kanımda dolanan ırk zorluyor damarımı

durduğum her yere benziyor yüzüm

dağları ayaklandıran göç dön

tükeniyor ülke övmekten sözüm!

ayaklanıyor atlar...

kuyu kuruyup taş ufalanıyor

ne vakit çöl dese biri

Defter, yaz 2001

gözlerinde ilahi okunan cennet çocukları

sadağın dibine saplanıp kalmış temren gibi

ya da

tam vuracakken boynunu avcının, tavı az bir zülfikâr gibi

eksiktiniz!

sonra sakin bir av ayini...

sonra cennetten kaçmış

tam çıkarken yine kovulmuş gibi ah aynı yerden

susun!

ve şaşırın daha büyüyecek çocuğun neden durmadan

durmadan tecavüz ettiğini ........... .............. ve herkese!

elbet durmuşken şimdi eşikte

ben boynumu kırmış bakarken yukarıya

ey gözlerinde ilahi okunan cennet çocukları

ağlayın!

ve inanın artık imanın kanda olduğuna

inanın! ve bırakın çözülsün damarlarınızın düğümü

akıyorum

kamaşıyor her yanımda kalbim

gözüm seyiriyor eski bir kan sıcaklağını

ah biliyorum o andığımız bir zamanlar

kadim kan pıhtıları!

her köşede dilenen insanlar

her avluda ölen

her binada yeniden bıkmak bilmez dilleriyle kullarının

doğdular yeniden

ben bu her daim sefil

ben bu gözleri alevin üç rengiyle millenmiş âdem

–gördüm–

nasıl oynarlar ateşle kader yazıcıları

ve nasıl mühürlerler ömrü zamansız bahçelerin özentisiyle!

insan cüruflarından geçtim

ister sofalarda birikmiş misafir deyin

ister meydanların bahadır neferleri

ister şeyh deyin ister kâfir

gördüm ve süründü ayaklarıma

insan soyunun külden etleri!

eşiktesiniz, düşerken cennetten tapmayın ateşe!

melekleri gördüm

yalnız onlar severmiş kuğuları

kuğular ah çirkin

kırık hepsinin –gördüm– ah kırık boyunları!

ateşe tapma!

ateşe tapma! kınnap, fitil

kalbim tapma ateşe zinhar!

koskoca nehirler akar bilmem neremizden

ateşe tapma!

çıkar kandiller, kavlar arar

arklar oyarız şehre bilmem neremizden

ateşe tapma kalbim!

eşiktesiniz, düşerken cennetten tapmayin ateşe!

E, nisan 2001

mağarada

                               dışarıda gece deniz gündüz ırmak bir su dolanır

kan birikiyor

karanlık uzadıkça çürüyor

külle ovup eskittiğim elim

oysa ilmin geldiği yeri bilendim

bir rüzgâr gidiyorsa terkisinde ben

ben ağlatırdım göğü bilir misiniz

kuşu doyuran ben.

kav benim

yangını çıkardığını söyleyenin olsun alev!

insanın nereye giderse ihanetini de götürdüğünü söylediler bana

külünü ve yüzündeki sızıyı da

buradayım. burada olmam söylendi yağmurlarca

kendimi sakındığım yeryüzü, bozkır, çöl mesela

adıyla çağırmamı bekledi yıllarca

kan ya bu hani, akar ya

akar da birikir ya avuçlarımda

insanın nereye giderse kanadığını söylediler bana

uyuduğunu ve denize baktığını da

kan birikiyor, deniz çekiliyor, uyku uyunuyor

karanlık uzadıkça

karanlık uzadıkça

tırnaklarımdan fışkıran veba...

başka türlü niye gezdirmesin ki insan ihanetini

kalıyorum mağaramda

yangın yanar, her yanım anka!

E, temmuz 2000