dağın ruhu
güneş müpteladır, uzanır sabahları
akşamlar hüzün dolanır yapraklarıma
köküne saplı taşım
yorgun bir dağım avare ormanıyla..
oradaydım, ışkınlar haşarıydı yamaçlarımda
sakar yazlar geçiyordu, aksaklaştı bahar
olan şeyler oluyordu ah varıyordum farkına
başını esinledi sürgün
ya ağaç ne zaman büyüdü toprakta..
avare ormanıyla yorgunum ah ne kahır
yerin çıbanı oldum nehir denen yılana
mağaram vakitler burgacı
gördüm kendimi zamansızlıkta..
ruhum kavrar gibi yokluğu
unutulmaz o kargaşa
baykuşun sabahı
vuruyor kalpteki uykuya akşam yalazı
güneşin narı dağılıyor, yaşama harı süzüyor afakı
tersleniyor vakitte dam
yıldız çatlatan dağdağasıyla başlıyor siyahın derin ağzı..
ayırdım ruh mayalayan zehri sabırdan
sır yok, rüya yok, eyledim kararımı
gurup içtim gün akıyor salyamdan
akşama bulanık sabahımda budur arzım göğe karşı
bana devrilen zerreyi anladım
zaman değil tokluk veriyor varlığa evhamını..
dağıldı sabahın mahmurluğu, yaşama harı seçti avını
geceye damlayan gözüm,
siyahta dolanan kara hayvanda kanlı..
kitap-lık, ocak 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder